نیمه نخست سال ۱۴۰۴ برای بازار سوخت ایران، صحنه‌ای از آرامش نسبی در کنار دغدغه‌های پنهان بود. کارت‌های سوخت به‌موقع شارژ شدند، جایگاه‌ها بی‌وقفه فعال بودند و مصرف در بسیاری مناطق کنترل شد؛ اما در لایه‌های زیرین همچنان پرسش‌هایی جدی درباره کیفیت بنزین، تاب‌آوری زیرساخت‌ها و سیاست‌گذاری قیمتی باقی ماند. شرکت ملی پخش فرآورده‌های نفتی در این میان تلاش کرد میان مدیریت روزمره و چشم‌انداز بلندمدت تعادل ایجاد کند.

مدیر عملیات شرکت ملی پخش فرآورده‌های نفتی ایران با نقد شدید به نحوه مدیریت و سهمیه‌بندی فرآورده‌های نفتی، مسئولیت دستگاه‌های مختلف را در افزایش این معضل ملی یادآور شد و با تکیه بر داده‌های میدانی و آمار رسمی، خواستار تحول جدی در سیستم‌های توزیع و نظارت شد.